Лекарот од Итната помош, Александар Стијачиќ, бил еден од првите кои пристигнале на местото на масакрот во основното училиште „Владислав Рибникар“ во Белград. Тој за Блиц прозборе за она што го видел и преживеал тоа кобно утро кога згаснаа девет животи.

-Веднаш по влегувањето во училиштето прво лежи постар човек, чуварот што загина. Од десната страна беше масата каде што дежурале двете ученички. Едната е на масата, другата е долу на подот, а лево, до клавирот, друго девојче. Мртви, сигурно. Гледате и знаете, имате искуство и ви е јасно дека се мртви – вели доктор Стијачиќ за ТВ Блиц.

Следниот хорор кој, како што рече, не може да го режира, ниту да го создаде некој од најдобрите сценографи на некои американски филмови, за да создаде хорор е влегувањето во, вели, мртвото одделение.

– Ја отвораш вратата и внатре има планина од тела на девојчиња и момчиња кои лежат убиени. Ужас што не можете да го замислите. Не знаеш кој го направил тоа, или воопшто што се случува, не знаеш колку си безбеден, можеби некој ќе те убие, затоа што дојдовме таму речиси во моментот кога дојде полицијата. Сè беше и понатаму отворено, не беше затворено. И сега, она што е ужасно тешко: да се дефинира кој е жив, а кој не – рече д-р Стијачиќ.

Докторот вели се надева дека никој не ја снимил таа страотна глетка и дека никој никогаш нема да ја види.

– Она што јас и моите колеги го видовме… Некои побледеа, си ја завршија работата и после тоа седнаа и гледаа во нешто некаде. Да се ​​види дека после 30 години работа не е нормално – рече д-р Стијачиќ.

Тој објасни дека е многу тешко да се прифати дека дете може да направи такво нешто.

– Не ни значи ништо тоа што не пофалија, и Министерството за здравство, и министерот. Да ние ја завршивме работата, но девет луѓе беа мртви, на лице место, значи во глава, директно, совршени погодоци, без промашување. И воопшто, што ќе прават тие ученици, сега ги нема 7-8 во класот, како ќе постои одделението, како ќе живее тоа одделение?! Многу прашања кои немаат одговор – рече Стијачиќ.

А потоа д-р Стијачиќ добил телефонски повик, кој дополнително го вознемирил.

– И тогаш најголемата трагедија што ја доживеав… Една од моите другарки која многу добро ја познавам, ми се јавува и ми вели ајде, те молам помогни ми, не можам да ја најдам ќерка ми, таа беше дежурна ученичка. Сфаќам дека детето е мртво, дека лежи убиено… И што да одговориш тогаш на тоа прашање? Ништо, лажев, не смеев да и кажам! Што да и кажам?! Да, да, еве ја, мртва внатре, пет метри зад нас, зад аголот – рече д-р Стијачиќ.

Кога ја завршил својата работа, го зел мобилниот телефон.

– Да им се јавам на моите деца кои се постари, кои веќе не се во основно училиште и на факултет. Да им се јавам, да им го слушнам гласот, да видам дали се живи, тоа е неверојатна работа, нагон – рече д-р Стијачиќ.



Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.