Според податоците од последниот попис во Отоманската империја во 1906 година, кои се официјални, откако оваа земја владеела со Македонија повеќе од 500 години, вкупниот број Бугари во неа изнесува 762.754 луѓе. Во исто време, Бугарите го претставуваа мнозинството од населението на поголемиот дел од територијата што денес е дел од Македонија. До 1912 година, кога Отоманската империја владеела со географскиот регион Македонија, имало над 1.300 бугарски цркви со 73 бугарски манастири, 7 бугарски епископи и 1.310 бугарски свештеници, како и 1.370 бугарски училишта со 2.266 учители. Во исто време, ниту едно „македонско“ училиште или црква не постоело, ниту еден етнички Македонец не бил регистриран. Во овој период името „Македонци“ не било етнографски, туку географски поим, како, на пример, Тексашани во САД.

Треба да подвлечеме дека посоченото во резолуцијата S.Res.311 како македонско „Илинденско востание од 1903 г.“ не ја опфаќа само територијата на Македонија, туку и територијата на Одринска Тракија каде никогаш не живеел ниту еден „Македонец“. Востанието за кое станува збор е кренато од една организација-Внатрешната македоно-одринска револуционерна организација (ВМОРО) и има една цел-воведување на општа територијална автономија во Македонија и Одринска Тракија. На сегашната територија на Република Бугарија востанието целосно ги опфаќа денешните Благоевградска, Смолјанска и Крџалиска област и делови од Пазарџиската, Пловдивската, Хасковската и Бурагската област. Нивната заедничка вкупна површина е приближно колку територијата на денешната Македонија и Бугарија ги има сите основи да биде основна наследничка на делото на некогашната ВМОРО, дотолку повеќе што единствено во Бугарија нејзините идеи останаа неизвалкани.

Концепцијата за постоење на етнички Македонци е разработена во Србија во текот на втората половина на 19 век и нејзина основна цел е да послужи како претходна етапа кон денационализацијата на македонските Бугари и нивно постепено доближување кон Белград. Меѓутоа, таа идеја почнува да стекнува популарност едвај во 30-тите години на 20 век, кога во 1934 година во Москва е донесена специјална резолуција на Коминтерната, со која за првпат во историјата се зборува за постоењето на посебна македонска нација и македонски јазик. Во пракса, тие идеи започнуваат насилно да се наметнуваат по 1944 година кога во Југославија, врз основа на локалните бугарски говори се создава нов пишуван македонски јазик, напишан на модифицирана српска азбука со вештачко вметнување на србизми во него.

Постоечките документи покажуваат дека до 1944 г. во имиграционите регистри и при спроведувањето на пописите на населението во САД мнозинството од родените во Македонија се запишувани како Бугари, со бугарски мајчин јазик. Најстарата македонска организација во светот, која постои е денес, е Македонската патриотска организација (МПО), основана во Форт Вејн, САД, во текот на 1922 година од емигранти, кои се декларирале како Бугари. Нивниот весник „Македонска трибуна“ се печати на литературен бугарски јазик и опстојува идејата за еднакви права на сите етнички заедници во Македонија, меѓу кои најбројна е бугарската. Организацијата во Америка формира мноштво македоно-бугарски цркви во чии рамки функционираат и училишта за изучување на литературниот бугарски јазик.

До 1944 г. носителите на македонизмот се незначително малцинство, главно во комунистичките средини. Имено, од таков карактер се првите македонски пројави во САД. Зашто, во тоа време македонски јазик не постои, нивните документи се исто така пишувани на литературен бугарски јазик. Нивната дејност е финансирана од советските, бугарските и југословенските комунисти, поради што на 5 декември 1947 г. Министерството за правда на САД објавува список со имиња на 90 организации, кои американската влада ги смета за антидржав ни и нелојални кон идеите за слобода и демократија. Во тој список влегува и Македоно-американскиот народен сојуз и од него издаваниот весник „Народна волја“, кој е првиот и единствен во тоа тоа време пропагатор на македонизмот. На 28 мај 1948г. списокот со антидржавни организации, кои делуваат на територијата на САД, е дополнет со уште 32 имиња. Тоа се случува по специјалната истрага ФБИ, кое утврдува дека посочените 122 организации ја помагале комунистичката диктатура во Источна Европа. На тој начин од САД се протерани малкумината македонисти, кои никогаш не пишувале на „македонски“, туку на литературен бугарски јазик, поради што немале никаков „неверојатен придонес за Соединетите држави“, туку ја уривале американската демократија.

Во 1960 г. бројот на Канаѓани и Американци со потекло од геогарфската област Македонија е меѓу 50.000 и 75.000 лица, од кои над 90% се Бугари. Во „Харвардската енциклопедија на етничките групи во Америка“, издадена во 1980 година, читаме дека „до Втората светска војна речиси сите од нив (имигрантите од Македонија во Америка, б.н.) се сметаат за Бугари и се идентификуваат како Бугари или македонски Бугари. Но, во последно време сето тоа почнува да се менува, иако се уште околу 50.000 Македонци се идентификуваат како Бугари и македонски Бугари“.

Првата македонска организација на американскиот континент е основана во соработка со диктаторот ЈБ Тито, водач на комунистичка Југославија, едвај во 1959 година во Торонто, која подоцна го прифача името Обединети Македонци. Таа е производ на бугарскиот државен нихилизам, наложуван преку притисок од Москва, и на југословенската пропаганда.

Во тоа време, од бугарското друштво „Христо Ботев“ се отцепува мала група, која се обединува со Македонскиот народен сојуз. Врската со бугарштината уште не е прекината и затоа формално е поставена целта да ја обединува македоно-бугарската емиграција во Канада, но врз „прогресивно-демократска основа“ и се вклучува во борбата на левите сили. Многу брзо таа нова организација потпаѓа под југословенско влијание, а раководството е заменето со новодојдени емигранти од Југославија и Грција.

Во 1962 година воспоставува официјални врски со новопрогласената и неканонска во тоа време Македонска православна црква и со југословенски средства во Торонто се гради првиот македонски храм „Свети Климент Охридски“. Во тоа време, членовите на Обединети Македонци се малубројни и дури во 70-тите години нивниот број не надминува 500 лица, но откако почнуваат да бидат активно поддржувани од Матицата на иселениците од Македонија во Скопје се приоѓа кон развој на широка пропагандна дејност.

По 1944 г., македонското ослободително движење ја нарече „србокомунизам“ официјалната државна доктрина на Скопје. По 1991 година, кога формално беше прогласена независноста на денешна Македонија, комунистичката компонента во идеологијата започна на отпаѓа, но остана зависноста од Србија. На спроведениот референдум беше поставено едно двосмислено прашање во кое за идната држава се предвидуваше „право да стапи во иден сојуз на суверени држави на Југославија“.

Таа перспектива денес се манифестира во целосно налагање на идејата Македонија да биде дел од српскиот проект „Отворен Балкан“, откако со помош на Кина се гради единствено комуникациска инфраструктрура на север кон Србија. Како резултат на сето тоа, денес политичкиот систем во Скопје функционира во услови на се позголемена зависност и тотална контрола од Србија.

Тука изнесените факти биле земени предвид едвај кога е поднесена резолуцијата S.Res.311. Сметаме дека тимот на сенаторот Мајк Браун бил доведен во заблуда од т.н.Обрединета македонска дијаспора-организација со седиште во Вашингтон, формирана со помош на властите во Скопје, кои одамна настојуваат да го игнорираат придонесот на македонските Бугари, имигрирани во Америка пред Втората светска војна. Тие исто така спаѓаат во групата македоно-американи, но нивниот придонес и на тие родените во Америка нивни потомци, не само што не се зима предвид, туку се краде со тоа што се прогласува за небугарски.

Со оглед на изнесените факти апелираме проект-резолуцијата S.Res.311 да биде отфрлена поради содржаните во неа фалсификати и манипулации, со што се навредува бугарскиот народ и се отвора пат за дестабилизација на Централниот Балкан. Апелираме меѓународната демократска заедница за ги поддржи демократските средини во Македонија, да создаде независни од Белград демократски медиуми во кои слободно и без предрасуди ќе може да се разгледуваат прашања поврзани со минатото, сегашноста и иднината на Скопје, за да се прекинат наследените од минатото злобни југословенски тоталитарни практики и на крај да се постигне национално помирување.