Новата проза на македонскиот писател Томислав Османли е објавена во најновиот број на Ревијата за култура и уметност „Енекен“ од Солун. Станува збор за впечатлив расказ во која книжевно се прекршува најактуелната тема, пандемијата со која сѐ уште се соочува човештвото.

„Наредното евангелие“ тој феномен, што не престанува да ја оптоварува нашата севременост, го слика како стихија од библиски вид, епидемија што се шири одамна, а денес само експлодира. Во прозата на Османли, светот се соочува со сопствената длабока болест, крајно поделеното,  дистанцирано и изолирано човештво доведено до пароксизмот на искушувањето и на самиот бог.

Пандемијата што ја живееме како нова драма на човечката цивилизација во оваа кратка, густа и стежната проза е метафора за накажувањето поради отуѓувањето од основните човечки вредности – солидароноста, социјалната одговорност и сочувственост со Другиот, поради префитерскиот егоизам на моќните и на повластените во новото, протекционистичко масовно општество.

Пишувана со библиски израз, како што се појаснува, оваа проза на Османли гради есхатолошка визија на поделеното, егоизирано и спротивставено човечко општество соочено со пандемијата: глобалното отуѓување е причина и за епидемијата на глобалната осаменост. Општествената поделеност и егоизам, според авторот е повод и за социјалните дистанцирања во денешницата од затворања, самоизолации, осамувања, при што „новата реалност“ се држи на истенчените конци од сочувственоста. Сочувственоста која веќе не е дел од човековите препознатливи поведенија, авторот со горчлива иронија, му ја припишана единствено на бога. И таква, непостојна, таа веќе во следниот момент се заканува како неизустена катастрофа на светот.