Предраг Мијатовиќ за празниците искрено проговори за тешките денови во животот. Андреј беше син на Мијатовиќ од бракот со неговата прва сопруга Елена Кариќ  со која претходно го доби синот Лука.

Кога се роди, ми кажаа дека животот ќе му трае до седум години, со многу среќа. Едно да ви кажам, живееше 14 години. Тој е феномен! Нема поголем борец од него. Ги надмина сите прогнози со големи проблеми и операции. Живееше двојно повеќе од прогнозите, за мене тоа беше феномен за татко ми бидејќи се бореше. Ако можеше да се бори, зошто не можеме сите ние околу него да се бориме? Не размислуваш што ќе биде утре, за шест месеци... Едноставно, од седумгодишна возраст секој ден од животот му беше, гледаш, супер е, нема криза, феноменален е. Кога се приближува најлошото, тогаш малку се вознемируваш, малку е тешко, вели Мијатовиќ.

Андреј никогаш не одел, не трчал, никогаш не зборувал.

Кога беше ослободен од кризи, тој беше насмеано мало момче и тоа ви останува во сеќавање. Се разбира, тие страшни работи остануваат во твоето сеќавање, но секогаш се бориш за тие добри работи да ги победиш лошите
Во некои од мојата најголема фудбалска слава, кога бев во мојот зенит, а тоа беше од 1994 до 1999 година, сè одеше одлично и што се однесува до професијата се чувствував моќен.

 

Во исто време, болеста на мојот син постојано ме враќаше на земјата, во нормала. Ми поминуваше низ глава: „Леле, колку добро ти оди и како ги постигнуваш тие голови, па каде е крајот за тебе, другар?“ Знаете кога тргнувате и размислувате, а тоа им се случува на сите во зенитот, тогаш нешто како: „Сега ако се искачам на оваа зграда, можеби би можел да летам“. Се чувствувате толку добро и моќно. Секогаш кога низ глава ми поминуваше еуфоријата и лудилото на навивачите, мојот син, покојниот Андреј, имаше криза.

 

Често завршуваше во болница и тоа беа предупредувања. Опомени во смисла: „Сè е супер, брат. Се правиш како што треба, друже, но животот е нешто сосема друго“. И мислам дека мојот син беше рамнотежа за да сфатам што е живот. Дека животот не е само сегмент од кариерата. Оваа неспособност да му помогнам на моето дете, а помош нема - раскажува Мијатовиќ.

The post Мијатовиќ си ја отвори душата: Mojoт син кој живееше само 14 години беше феномен appeared first on Република.

Дизајнерката на ентериер и ќерка на познатата модна дизајнерка Верица Ракочевиќ, Елена Караман отворено зборуваше за поранешната преселба во Валенсија, бракот со познатиот фудбалер Пеѓа Мијатовиќ и загубата на синот.

Многу брзо останала во друга состојба, а потоа стигнала ужасна дијагноза.

 Ми се случи последното нешто што можев да замислам, породувањето се искомплицира и моето дете се роди со церебрална парализа. Никогаш не ни дознавме што всушност се случило. Колку лекарите згрешиле, а колку судбината си поиграла со нас, веројатно никогаш нема да дознаеме. Интимно мислам дека главниот проблем беше тоа што не најдоа соодветно да го стават детето, кое се роди пет недели порано, во инкубатор, потпирајќи се на неговата телесна тежина. Додека ги проучував сите можни медицински лексикони и ги прегледав сите светски детски клиники, испадна дека лекарите не само што не реагираа како што треба веднаш по породувањето, туку и не го поставија вентилот за хидроцефалусот што тој потоа го доби. во времето. Кога Андреа имаше осум месеци, тие го потврдија она во што се сомневав долго време - дијагнозата беше церебрална парализа. Не требаше да чекам детето да наполни осум месеци за да сфатам дека нешто не е во ред со него, бидејќи можеби не знам што да правам, но дефинитивно знам да бидам мајка.

Таа рече дека сфатила дека нешто не е во ред со нејзиниот син кога се родил.

 Од раѓањето на Андреа забележав дека нешто не е во ред, а подоцна дека хидроцефалусот не му беше главен проблем. Дете кое е хипертонично, кое нема инстинкт за цицање, се храни најмалку час и половина. Секогаш имав туба при рака, за која ми објаснуваа како да ја внесам, преку нос во стомакот. Од болницата рекоа дека може да живее со нас само ако не престане да се дебелее. Направив се за да не се врати таму, научив како да го хранам, па дури и да му дадам терапија, мислејќи во сета моја хистерија дека никој нема да го направи тоа подобро од мене. Докторите ни рекоа дека мора да се навикнеме и дека ова е крст што ќе го носиме на чело во иднина. Ми требаа години за да го преместам крстот на друг дел од телото и да сфатам дека ако е целосно над сите сили на природата, Бог, космосот, религијата - на почетокот еден човечки живот е уништен, преостанатите три треба да биди спасен – истакна Елена.

The post Елена Кариќ: Предраг Мијатовиќ не ме разбираше зошто се распаѓам со болеста на нашиот син appeared first on Република.