На 25 август 2022 година, за време на состанокот на Светиот синод на Руската православна црква, беше слушната пораката на Неговата Светост Патријархот Московски и на цела Русија Кирил за доделувањето од страна на Српската православна црква на автокефалноста на Македонската православна црква – Охридската архиепископија, се вели во соопштението на Руската православна црква кое го пренесуваме во продолжение:

Синодот одлучи да му се заблагодари на Господ Бог за решавањето на прашањето за статусот на Православната црква во Македонија на канонска основа и да ја признае Македонската православна црква – Охридска Архиепископија како автокефална сестринска црква, впишувајќи го името на нејзиниот поглавар, Неговото Блаженство Архиепископот Охридски и Македонски Стефан, во светите диптиси.

Членовите на Синодот изразија надеж дека најмладите во семејството на автокефалните православни цркви, Македонската православна црква – Охридската архиепископија, цврсто ќе ја зачуваат светата православна вера во чистота и чесност и ќе ја почитуваат верноста на православната канонска традиција.

Учесниците на состанокот, исто така, одлучија да ги известат Неговата Светост Патријарх српски Порфириј и Неговото Блаженство Архиепископот Охридски и Македонски Стефан, за одлуката на Светиот Синод.

Светиот синод на Руската православна црква на седницата на 27 мај (Дневник бр. 43) со благодарност кон Бога ја прифати веста за обновувањето на заедништвото меѓу Српската патријаршија и Македонската православна црква, Архиепископијата Охрид, што се одржа на 16 мај, во статус на автономна Црква, кој и е доделен во 1959 г. Исто така, беше објавено дека Архиерејскиот собор на СПЦ на 15-21 мај 2022 година, како одговор на петицијата на Македонската православна црква – Охридската архиепископија, едногласно ја благослови нејзината автокефалност.

На 5 јуни 2022 година, во катедралната црква „Архангел Михаил“ во Белград, Неговата Светост Патријарх Србија Порфириј и Неговото Блаженство Архиепископ Охридски и Македонски Стефан отслужија Божествена Литургија, во сослужение на архиереите на Српската православна црква и г. Македонска православна црква — Охридска архиепископија. На крајот од Литургијата, Неговата Светост Патријархот Порфириј, исполнувајќи ја одлуката на Архиерејскиот собор на Српската православна црква, на своето блаженство Архиепископот Охридски и Македонски Стефан свечено му го врачи томосот, потврдувајќи ја автокефалноста на Македонската православна црква – Охридска Архиепископија.

Неговата Светост Патријарх Србија Порфириј ја известил Неговата Светост Патријархот Московски и на цела Русија Кирил за настанот во писмо од 8 август 2022 година, изразувајќи ја својата желба и барање до Руската православна црква „да ја прифатите и целосно канонската црква веќе спомената како најмладата сестринска автокефална православна црква, давајќи пример на овој начин за останатите помесни православни цркви“.

Неговото Блаженство Архиепископот Охридски и Македонски Стефан, исто така, испрати писмо од 13 јули 2022 година до Неговата Светост Патријархот Московски и на цела Русија Кирил во кое го информира за наведените „радосни настани што Бог ја удостоил нашата Помесна Црква“. Извор: Официјален сајт на Руската православна црква

The post Руската православна црква ја призна автокефалноста на Македонската православна црква – Охридската архиепископија appeared first on Република.

Македонската Православна Црква – Охридска Архиепископија денеска излезе со соопштение во кое изразува благодарност до Српската православна црква, поради заокружување на процесот на помирување, со вчерашното издавање на официјален документ, кој, како што наведува е своевидна препорака со која МПЦ се претставува како подготвена и достојна за автокефалност.

-Македонската Православна Црква – Охридска Архиепископија Му благодари на Милостивиот Бог, а воедно и на сестринската Српска Православна Црква (СПЦ) за снисходливоста и покажаната љубов за помирување и за навремено и брзо решавање на меѓусебниот однос и административните аспекти, што произлезе како насока од страна на Великата Христова Црква во Константинопол и со актот за враќање во канонско единство на Охридската Архиепископија и со сите досегашни напори. Овој процес меѓу двете Цркви беше заокружен вчера во Белград, како меѓусебно решение, со издавањето на официјален документ, како своевидна препорака со која нашата света Црква се претставува како подготвена и достојна за автокефалност, се наведува во соопштението објавено од Кабинетот на на Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан.

Од Кабинетот известуваат дека во наредниот период, при официјалната посета на Фанар за Педесетница, Вселенската патријаршија ќе биде известена за решението на СПЦ.

Известуваме дека во наредниот период при официјалната посета на Фанар за Педесетница, што со голема радост ја очекуваме и кога ќе биде официјализирано нашето прифаќање во сеправославното литургиско и канонско единство, претстои да биде известена Вселенската Патријаршија за решението на СПЦ за да бидат затворени сите управни прашања меѓу двете Цркви. Изразуваме полноцрковна надеж, во иднина, односно кога за тоа ќе биде одлучено, да се пристапи кон финализирање на нашето црковно прашање и со издавање на општопризнат Томос од страна на Неговата Сесветост, Вселенскиот Патријарх г. г. Вартоломеј, согласно неговите законски и историски принадлежности, се нагласува во соопштението.

The post МПЦ-ОА: Документот на СПЦ, препорака за автокефалност, надеж за скоро издавање на Томос од Вселенскиот патријарх appeared first on Република.

Поглаварот на МПЦ-ОА, г.г. Стефан во ексклузивно интервју за грчка То Вима, вели дека Охридската Архиепископија ќе го почитува канонскиот поредок на Православната Црква и ќе бара Томос за автокефалност од Вселенската Патријаршија, затоа што таа е единствената црква која по традициите и каноните издава таков документ, објави религија.мк.

Архиепископот г. Стефан очекува дека тој Томос од Вселенската Патријаршија ќе го прифатат сите помесни православји цркви.

Во интервјуто тој потенцира дека целта на МПЦ-Охридската Архиепископоја не е да има експреснин решенија што ќе ја постават црквата на половина пат измеѓу, туку вистинска автокефалност призната од сите.

Во православното предание има ред на работите. Ние се надеваме за автокефалија како што добија и од кого добија сите послехалкидонски цркви. Нити бараме, нити посакуваме, нити заслужуваме експресни решенија, не сакаме нешто што ќе ја постави Охридската Архиепископија на половина пат и измеѓу. Во подготвителните заседанија, но и со разговорите во Шамбези, беше поставено прашањето за начинот на доделување на автокефалноста, односно тоа да се одвива по пат на некаков сеправославен консензус и да биде потврдено од сите претстојатели на Црквите. Вселенскиот Патријарх беше многу снисходлив, откажувајќи се и од своите права, за, сепак, да се дојде општо задоволство и мир во меѓуправославните односи. Но тоа што се предлагаше не се договори конечно и не беше усвоено и прогласено за важечко правило со сеправославно решение. Остана да важи традицијата загарантирана од каноните, дека единствено Вселенската Патријаршија издава томос за автокефалност, а другите Цркви тоа со почит го прифаќаат, вели г.г Стефан во интервјуто за То Вима.

The post Архиепископот Стефан за То Вима: Единствено Вселенската Патријаршија издава томос за автокефалност appeared first on Република.

Васко Шутаров

(Никој нема право да носи дожд врз вашите соништа!)

Како што се разгоруваат гевгелискиве летни денови, во сеќавањата ми навираат спомени за крајот на школските денови и за разигрувањето на сите детски игри кои знаевме да ги играме со толку сласт и страст, скоро секогаш до изнемоштеност. Кога пладневното сонце ќе ни удреше посилно во глава, ќе се сместевме по оградите од дворовите, под крошните од вишнови и липови дрвја и привилегијата што уште не сме повикани дома, ја користевме за уште една вистински слатка летна игра.

Низ нашиот град, тогаш, во тие наши детски летни денови, минуваше река од странски автомобили, па детската игра „чекање странци“ беше една од највозбудливите. Тогаш почнуваше нова игра и нов натпревар, кој прв ќе препознае според регистрацијата од каде доаѓаат странците, каква марка автомобили возат и какви се шансите на нашето мавтање рака да ни возвратат и евентуално да ни се насмевнат. Тоа евентуално, најчесто беше и редовна практика, од стотина отпоздравени странски автомобили, можеби, еден до два ќе нè одминеа како да не нè забележале, од останатите добивавме и мавтање раце и широки насмевки и сосем обични прашања: каде можат нешто да купат, каде можат некаде да ручаат, или просто како најлесно да излезат оттука.

Тогаш оживуваа сите наши таленти и вештини, на сите нам познати јазици на свет, а најмногу на нашиот „гивгилијски“ на нивната непосредност, опуштеност и веселост, да им возвратиме како најдобри можни домаќини. И тие мали слатки среќавања беа едно толку силно доживување и препознавање, макар на миг, со еден за нас не толку познат свет, а отворениот прозорец од автомобилот можност барем на кратко да влеземе во еден свет на опуштени, весели, непосредни и толку фино и лежерно облечени луѓе.

Нашата екипа ја држеше „играта“ преку главната градска улица која директно водеше до центарот на градот, но знаевме и за една помангупска дружина која директно на автопатот, покрај мостот на реката Вардар ја играше истава игра „чекање странци“. Знаевме, дека, за разлика од нас кои останувавме со странците на мавтање раце, делење насмевки и лаф-два муабети, тие носеа дома „странски трофеи“ од лименки со сокови и пива, до секакви пластични чаши и чиничиња во секакви бои и шари. А такви во нашите тогашни две самопослуги и две книжарници, за жал не можеа да се купат.

И со почетокот на школската година, барем неколку години по ред, добивавме од учителката а подоцна и од класниот раководител, кратки, но многу јасни предавања, толку внимателно приспособени како за нашите аџамиски главчиња, дека тоа што го правиме со странците и не е толку лошо, посебно ако притоа научиме и по некој странски збор, но дека земањето подароци од нив без јасна причина или заслуга, не само што не е за одобрување, туку дека е за осудување, бидејќи може да биде и крајно ризично и многу опасно. И тогаш обично следуваше благиот шок, слушајќи ја истата приказна неколку години по ред, дека може некој странец-недобронамерник да ни подари некое пенкало или нешто слично налик на играчка, кое не само што може да експлодира и да нè повреди, туку дека може и цел град како нашиот да го разнесе и да го крене во воздух.

Можеби денес оваа наша мала приказна од детството ќе прозвучеше и романтично и егзотично, ако во меѓувреме детската игра „ајде да чекаме странци“, не станеше наша главна животна преокупација и ексклузивна игра од светот на денешната генерација политичари. Ако како деца, преку игра полна со љубопитност и наивност учевме за оној магичен западен свет толку далечен од нашата улица, денешново чекање и испраќање странци добива димензии на повеќе од обична животна, односно станува императивна политичка „игра над игрите“ од која зависи дали воопшто ќе нè биде или не, и ако веќе нè биде - во која насока ќе се движат нашите животи, нашите животни патишта и нашите животни планови.

Ако како деца ја игравме играта „чекање странци“, додека наивноста и слепата верба и ни личеа на годините што ги имавме, што да се каже за денешнава генерација македонски политичари, кои со последен атом најсериозна вообразеност нѐ убедуваат дека само „чекањето и испраќањето странци“ е нашата единствена игра преку која можеме да опстанеме и да ги проживееме нашите животи?! Патем, дали истите тие омилени странци кои ги чекаме уште од детството, ја одбраа токму нашата домашна ајдучија, од типот на онаа мангупарија од нашето детство која знаеше да се полакоми по туѓото, да бидат нивни главни домаќини и постојани партнери во нашата земја?! Дали наша најголема вина е што дозволивме токму таквите, најлакомите и најлукавите меѓу нас, да ја зграбат како своја најголема шанса играта наречена „чекање странци“, а од пенкалото, нашата детска метафора за страв, да создадат фетиш дека токму преку подареното пенкало може да се испишуваат нашите животни сонови и да се остваруваат нашите животни приказни?!

Со такво подарено пенкало, патем, и со невидена леснотија, се потпишаа и двата добрососедски договори, од кои, за волја на вистината не експлодира ништо драматично, но како последица од нив,  стотици илјади Македонци доживеаја болни интимни имплозии низ кои драматично, сѐ уште, согорува простиот и строг македонски сон што сакаа да го одживеат!

А толку многу години по детските игри „чекање странци“, тогаш разиграните и љубопитни деца понесени по магичноста на блескавиот и шарен пост-хипиевски американски сон и лежерниот сон за европски просперитет и благостојба кој ги освојуваше од секој отворен прозор од автомобилите на странците на поминување, разбираат дека, истовремено, додека се радуваа на освојувањата на туѓите сонови, некој не само што го сонувал простиот и строг македонски сон, туку со него ги освојувал и Америка и Европа и целиот останат свет.

Денес, кога ги препрочитуваме извештаите од концертите на „Танец“, во највлијателните американски, француски и британски весници, кога читаме за „дивата и толку слободна игра на македонскиот национален танц која е пресек и сведок на две илјади години старата македонска традиција и култура“ разбираме за моќта на автентично раскажаниот македонски сон и автентичната македонска приказна која пуштила длабоки корени во срцето на Западот. Денес разбираме, дека, додека магично сме биле заитани како деца кон остварувањето на западниот сон овде, некој успевал на сите светски меридијани преку автентична македонска приказна да го раскаже македонскиот сон, преку песните на Блаже, Матеја, Ацо, Анте, Петре и Гане или преку бисерните гласови на Бадев, Сариевски, Вања, Анка, Васка и Јонче, преку Манчевски и Томовска, или преку Есма и Тоше, преку филмовите на браќата Манаки, Бранко Гапо, Дарко Марковиќ, Столе Попов, преку сликарските дела на Мазев, Кондовски, Урдин, Ташковски, Андреевски, преку драмските текстови на Горан Стефановски, Љубиша Георгиевски, Дејан Дуковски или Јордан Плевнеш, или подлабоко во сонот, преку книжевните првенци на Прличев, Миладинови, Жинзифов, Чупоски, Вапцаров и Рацин, или уште подлабоко во сонот, преку Адам од Говрлево, Тетовската Менада, виничките теракотни икони, сакралната ренесансна уметност, ремек-делата на македонските копаничарски тајфи, преку духовното, просветителско и духовно корифејство на ингениозниот дух што во Охрид наоѓал свое место за дејствување и вечно почивање.

„Мора да живееме заедно како браќa или ќе исчезнеме заедно како глупаци! Мора да увидиме дека тоа што го бараме на крајот е општество кое е во мир со себеси, општество кое може да живее со својата совест“, запишал бескомпромисниот борец за правата на Афроамериканците, свештеникот  Мартин Лутер Кинг, кој денес и со неговата саможртва е олицетворение за остварувањето на американскиот сон.

Денес кога ни е најтажно и најмачно, кога ни станува сосем јасно дека не само што сме најдалеку од создавањето модерна граѓанска држава туку истовремено сме и најдалеку од себеси, остварувањето на македонскиот сон преку бескомпромисно раскажаната автентична, проста и строга македонска приказна е единствен начин во играта над сите игри, најпрво да преживееме, па да почнеме повторно да стануваме видливи и допадливи, почитувани и ценети на нашиот пат кон светот на кој природно му припаѓаме и кон кој отсекогаш се стремиме. А кон тој свет, само вербата во привлечната моќ на сопствената животна, духовна и културна приказна, може да ни го одреди  првиот но сигурен чекор, дури и кога не можеме да ги согледаме сите скалила кои нè чекаат на патот кон остварувањето на повеќевековниот и недосонуван македонски сон.

Затоа денес, „кога по 55 години седење и чекање во тремот и ненаоѓајќи некој да се погрижи за нас“, но во меѓувреме стрпливо и мудро раскажувајќи ја автентичната македонската приказна, нашата Црква - „Целата убава и без дамка на неа“, впрочем како и народот што духовно го води, ни донесе зрак светлина дека нашата игра на сите игри може да има свој среќен и радосен крај, а македонскиот народ кој само во својата понова историја толку пати бил изигруван, да ја прими и најблагата вест со нескриена, но воздржана радост. Како кога на многупати истепано куче од нелуѓе, некој добронамерник ќе му фрли коска, а тоа - не само што не се приближува да ја помириса, туку и бега од неа од страв дека и коската онака сама од себе може да го тресне по глава! Кој може да му замери на овој стрплив народ толку долго оставен на прагот на сопствената промоција и еманципација на меѓународен план, што во меѓувреме престана лесно да се поведува по ненадејни радости и успеси?!

Но, ако Духовден, ова Лето Господово 2022,  биде и духовен меѓник и призрак за остварувањето на вековниот сон, тивката, долготрпелива и мудра црковна дипломатија неминовно ќе предизвика и ослободување на затворената и замолкната македонска културна дипломатија и по веќе исцртаните крајпатни знаци оставени од генерациите што ни претходеа, да ја раскрили и со сета своја привлечна моќ повторно да ја ополномошти да го освојува светот! Во „Играта на игрите“, во сувереното право за раскажувањето на сопствената македонската приказна, за остварувањето на македонскиот сон, за сите идни поколенија!

Се разбира, сосе „странците што ги чекавме“ уште како деца!

The post Имаме сон! Прост и строг македонски сон! appeared first on Република.

Признавањето на автокефалноста на Македонската православна црква – Охридска архиепископија (МПЦ-ОА) го искористија осумте пратеници на ВМРО-ДПМНЕ кои за тендери и лична слобода го продадоа името на Република Македонија. Осумте пратеници Владанка Авировиќ, Љубен Арнаудов, Сашо Василевски, Нола Исмајлоска Старова, Крсто Мукоски, Елизабета Канческа Милевска и Емилија Александрова во честитката посочуваат оти сите тие кои гласале „за“ Преспанскиот договор имаат удел во она што се случува денес, додавајќи оти за вакви победи вредела секоја жртва.

„Овој сон конечно станува реалност и денешниот голем празник Св.Кирил и Методиј ќе го паметиме како историскиза православието и македонскиот идентитет. Сите ние со гласот ЗА Преспанскиот договор имаме удел во ова што се случува денес и за вакви победи вредеше секоја жртва. Да се гледа кон иднината, додаваат оттаму, не е секогаш едноставно, но додаваат оти само храбри одлуки носат промени кои биле долгогодишна желба. Само признаена држава, гордо и еднакво исправена до своите меѓународни партнери може да биде успешна приказна. Задоволство е што ставивме уште едно делче во мозаикот на македонските победи. Да ни се множат убави вести и заедно да им се радуваме“,додаваат оттаму.

The post Осумте пратеници кои гласаа за промена на името сметаат дека со предавството се жртвувале за автокефалноста на МПЦ-ОА appeared first on Република.

Автокефалноста на Македонската православна црква – Охридска Архиепископија е македонскиот ИДЕНТИТЕТ кој од секогаш постоел и засекогаш ќе постои, посочува потпретседателот на ВМРО-ДПМНЕ, Владо Мисајловски.

„Да ни е вековита автокефалноста!

Да ни е вечна Македонија“ – посочи тој!

The post Мисајловски: МПЦ е македонскиот идентитет, нека ни е вечна автокефалноста appeared first on Република.

Градоначалникот на Аеродром, Тимчо Муцунски, испрати честитки по повод упатувањето на томосот за автокефалност на Македонската Православна Црква – Охридска Аерхиепископија од страна на светиот синод на Српската Православна Црква.

„Искрено посакуваме и веруваме дека наскоро ќе следи официјалното прогласување на автокефалноста на нашата вековна Македонската Православна Црква – Охридска Архиепископија и од страна на вселенскиот патријарх Вартоломеј.

Овие значајни одлуки и благопријатни вести ни носат голема радост, духовен мир и надеж за поубава и посветла иднина на сите нас во татковината, на сите Македонци ширум светот и на целиот христијански православен свет, истакна тој.

 

The post Муцунски: Автокефалноста на МПЦ ни носи духовна радост и душевен мир appeared first on Република.

Радувај се Македонијо! Автокефална Македонска православна црква, пишува Ѓорѓија Сајковски, генералниот секретар на ВМРО ДПМНЕ во својот статус н фејсбук, откако денеска Српската православна црква ја призна автокефалноста на МПЦ-ОА.

Автокефална Македонска православна црква-Охридска архиепископија!!!
Да се радуваме денеска, радувај се македонски народе, со нас денеска се радува целата црква, се радува и небото и земјата, се радуваат сите кога браќата се сакаат и кога го слават името Божјо, пишува Сајковски.

The post Сајкоски: Радувај се Македонијо! Автокефална Македонска православна црква appeared first on Република.

Премиерот Димитар Ковачевски во видеообраќање од Рим честиташе за одлуката на Српската православна црква (СПЦ) да ја признае автокефалноста на Македонската православна црква – Охридска архиепископија (МПЦ-ОА).

Тоа, оцени тој, добивањето автокефалност е признание за наследството на Охридската архиепископија како и за тоа дека таа е автентичен дел од македонскиот идентитет.

Голем е денешниот ден, историски, кога ги чествуваме Светите браќа Кирил и Методиј, да ја добиеме и автокефалноста на нашата црква како рамноправна со другите и како признание за нејзиното наследство во духовната величина на древната Охридска Архиепископија, и како автентичен дел на македонскиот идентитет. Се радуваме заедно, на историската вест со која МПЦ се стекнува со автокефалност, вели Ковачевски во честитката.

https://republika.mk/vesti/makedonija/patrijarhot-porfirij-objavi-soborot-na-spc-prifakja-i-priznava-avtokefalnost-na-mpc-oa/

https://youtu.be/8s1DVOHKs2g

https://republika.mk/vesti/makedonija/patrijarhot-porfirij-da-se-raduvame-shto-po-55-godini-sluzevme-sveta-lituirgija-prvo-vo-belgrad-pa-vo-skopje/

https://republika.mk/vesti/makedonija/g-g-stefan-55-godini-chekavme-nekoj-da-se-pogrizi-nekoj-za-nas-denes-dojde-nashiot-sobrat-i-sosluzitel-negovata-svetost-porfirij/

The post Ковачевски: Автокефалноста на МПЦ-ОА е историска вест и автентичен дел на македонскиот идентитет appeared first on Република.

Претседателот Стево Пендаровски упати честитики по повод донесената одлука од соборот на Српската православна црква за прифаќање на автокефалноста на Македонската православна црква – Охридска архиепископија.

Упатувам честитки до поглаварот на Македонската православна црква – Охридска архиепископија (МПЦ-ОА) г.г. Стефан и до сите граѓани од православна вероисповед по повод едногласно донесената одлука од соборот на Српската православна црква за прифаќање на автокефалноста на МПЦ-ОА. Ова е радосна вест за сите граѓани на земјава од православна вероисповед, која следи по одлуката на Вселенската Патријаршија за прием на нашата Црква во канонско единство и во евхаристиско општење, се наведува во пораката на претседателот Пендаровски.

Одлуката на Српската православна црква, наведува натаму Пендаровски, ќе придонесе за исправање на историските неправди и отвора можност за нов и необременет духовен раст на Охридската Архиепископија.

Верувам дека целиот процес на признавање на автокефалноста на Македонската православна црква – Охридска Архепископија ќе заврши со скоро потпишување на Томосот од Вселенскиот Патријарх г.г.Вартоломеј, што ќе придонесе за исполнување на еден од нашите национални интереси и за напредок и помирување во македонското општество, наведува во пораката претседателот Пендаровски.

Патријархот Порфириј по денешното сослужување на заедничка литургија со арихиепископот охридски и македонски, г.г. Стефан во Соборниот храм во Скопје, рече дека Соборот на Српската православна црква ја благословува и одобрува афтокефалноста на Македонската православна црква – Охридска архиепископија. Тој додаде дека Светиот собор на СПЦ му дал должност на Синодот, во соработка со архиепископот Стефан и неговиот Синод, да разработат техничко-организациски детали, по што ќе следи свеченото прогласување на официјален акт.

The post Пендаровски: Одлуката на СПЦ за прифаќање на автокефалноста на МПЦ-ОА ќе придонесе за исправање на историските неправди appeared first on Република.

Бог ни даде ден во кој дочекавме да ја слушнеме одамна посакуваната и очекувана вест, рече поглаварот на МПЦ-ОА Архиепиското Охридски и Макеоднски Стефан во беседата по заедничката литургија со поглаварот на СПЦ Порфириј кој потоа соопшти дека ја прифаќа и признава автокефалноста на Македонската православна црква – Охридска архиепископија.

„55 години седевме и чекавме во тремот и не наоѓајќи некој да се погрижи некој за нас. Потоа ни пристапи друг човек, нашиот собрат денешниот сослужител неговата светост српскиот патријарх Порфириј и еве сега имаме и кој да ни нацрпи вода од кладенецот на Јаков и сите ќе видат колку е нашата нива плодна и дека посеаното стигна за жетва. Сега целосно ги гледаме сите убавини на рајот затоа што имаме со кого да ги споделиме и не тагуваме веќе како Адама туку се радуваме како апостолите на денот на педесетицата опиени од слаткиот пијалак на заедницата и братската љубов. Зашто само вака подготвени можеме со радост да го чекаме и денот на духот свети оти љубовта кога се споделува таа се премножува“, рече г.г. Стефан, по што присутните во соборниот храм „Свети Климент Охридски“ следуваше громогласен аплауз.

Тој соопшти дека од Вселенската патријаршија го примиле како што рече, нашето благодаствено писмо и на Духовден (на 12 јуни) нашите архиереи ќе сослужуваат во храмот на Вселенската патријаршија во Фанар.

Еве, и во навечерието на ова торжество на љубовта, ни пристигна уште една радост – блага вест од Царицата на градовите – Константиновиот град: примено е нашето благодарствено писмо и нашата молба за сослужение е прифатена – па на роденденот на Црквата, на Педесетница, ќе сослужуваме во храмот на Вселенската Патријаршија во Фанар“, истакна архиепископот охридски и македонски г.г. Стефан.

https://republika.mk/vesti/makedonija/patrijarhot-porfirij-objavi-soborot-na-spc-prifakja-i-priznava-avtokefalnost-na-mpc-oa/

The post Г.г. Стефан: 55 години чекавме некој да се погрижи за нас, денес дојде нашиот собрат и сослужител неговата светост Порфириј appeared first on Република.

Македонската православна црква денеска не добила автокефалност, туку „најширока можна автономија и полна самостојност“ од СПЦ, како што гласеше одлуката на Саборот, а според новинарот Бранко Ѓоргевски тоа го враќа нејзиниот статус во 1959 година, односно во времето пред таа да ја прогласи автокефалноста во 1967 година, со што почна полувековниот црковен спор.

Ѓоргевски за Фокус изјави дека МПЦ треба јавно да каже за што преговарала или кои ќе бидат следните чекори. Во спротивно, ако биде прифатена оваа положба, според него, МПЦ ја губи сегашната автокефалност, односно за идно признавање автокефалност ќе одлучуваат сите 14 православни епархии. Ѓоргевски смета и дека со ова Бугарската и Грчката црква ќе имаат право да бараат да не го користиме името „Македонска православна црква“, туку само Охридска Архиепископија.

Тоа значи дека може да добиеме вето од Бугарската црква, ќе бара да не го користиме името Охридска Архиепископија, Грција ќе бара да не го користиме името Македонска православна црква, а тоа ќе не врати назад од патот кој МПЦ-ОА го изоде изминатите 40-тина години – вели тој.

The post Ѓоргевски: СПЦ не врати од 1967 во 1959 година – автокефалност и автономија не е исто, грчката и бугарската црква можат да стават „вето“ appeared first on Република.